Özdemir Asaf Hakkında

Bizi tanıştıran olmadıydı. Ama yine de tanırdık birbirimizi. Bir gün Cağaloğlu'ndaki "Yuvarlak Masa Yayınları"nın vitrinini seyrederken dükkanın kapısında belirivermiş ve seslenmişti bana:

-Sen Elif Naci değil misin?

-Evet. Sen de Özdemir Asaf.

Gülüştük. "Gerçi tanıştıran olmadı ama biz kendi göbeğimizi kendimiz kesmeye alışığız," dedi, çağırdı beni içeriye. Büyük bir bardakla çay içiyordu. "İster misin?" dedi. Ben isteksizdim, o yineledi : "Ama içinde ne var bir bilsen." Konyakla çay içmesini severmiş.

-Laf olsun diye bak anlatayım sana, dedi. Adamın birine bir yerde çayla konyak ikram etmişler, pek beğenmiş. Karısına tarif etmiş, "hanım, buna punç derler ne zaman istersem bana yaparsın," demiş. Günün birinde istemiş. Bakmış, karısının getirdiği nesnenin rengi bir tuhaf. Bir yudum almış, içilecek gibi değil... "Hanım," demiş, "bu ne biçim punç?" karısı, "Bey," demiş, "evde çay yoktu, kahve yaptım; konyak yoktu, rakı koydum."

O gün bir şey içmedim ama, o koltuğumun altına bir düzine kitap sıkıştırdı. Bunlardan birinin üstüne de şunları yazmış. Aynen alıyorum: "Elif Naci Beyfendi, çağımızda doğruların güzelliği eksik, Güzellerin doğruluğu yanlış iken (yumuşaklıklar değil). 9.9.1967 Özdemir Asaf."

Sonraları, ikimiz de içkiyi sevdiğimiz için, sık sık meyhanelerde buluştuk. Ben ona "rakı sofrasında içkinin en iyi mezesi şiirdir," derdim, Nazlanmadan okurdu şiirlerini bana. Böylece geç kalmış bir dostluğu bir yudumda içivermiştik.
...
Elif Naci

Sanat Olayı Dergisi Mart 1981

Filed Under: