Günah benim...

Üzümü severim, elmayla narı da severim ya bu mecliste söz de üzümün sıra da. Üzümü severim, onun yurdu olan bağı da. Bağımız güzdür, payımıza neşeden çok gazel düşmesi bundandır. Düşsün. Üzüm cömerttir, nara benzer, ondan bize neşe de düşer keder de, ne düşerse kabulümüzdür. Bazen şiirimize düştüğü de olur. Gözümüzü de doldurur, gönlümüzü, soframızı da. Üzgünlüğe uyaklıdır, meraklı değil. 'İç'ten gelen bir uyak vardır üzüm ile üzgün arasında. Ben öyle bir şiir yazdıydım 'Üzüm'e üzgünlükle: "İnsan hayli üzgün bahçelerden geçmese şiir yazar mı?" dediydim, bir de şunu, "Üzgün şarap olur karaüzümden/ ezilmiş sözleriyle ya üzgün ruh n'olur?"
Üzümü severim, onun annelik ettiği haylaz çocukları da. Haylaz ama, arsız değil. Biraz bulutlu diyelim, o haylazlarla insanın başı döner, bazen de başımızda kavak yelleri eser. Rakı ile şaraptan söz ediyorum, şiir ve hikâye gibi iki kardeşten. Şiir biraz da hatıralara bağlılıksa, ki benim için çoğunlukla öyledir, rakı da anılara vefalı bir dost gibidir. Bundandır rakı içtiğimizde başımızı döndüren şeyin gelecek değil, geçmiş olması. Rakıya açılan her sofranın genişliği, eski dostların da davetli olmasından ötürüdür. Ve rakı her daim anılarla zengindir. Rakı sofrası, dost sofrasıdır. Ben bu yüzden, herhalde 35 yıldır, rakıyı yalnız içemem, rakı içmek için galiba en az iki kişi gerekir, anılar ve eski dostlar hariç.
İkinciliği şaraba verdiğim anlaşılmıştır. Üniversite öğrenciliğimizde içtiğimiz şarapların 'kötü' tadı, onları kötülemeyi gerektirmez elbette, bu hem döneklik hem de ihanet sayılır.
Şarap kötüydü de biz iyi miydik? Rakı değil ama şarap biraz alınganmış gibi gelir bana.
O yüzden şaraptan konuşurken sözcükleri dikkatli seçmek, ince seçmek şarttır. Bir ara düşündüydüm, şiir yazan birinin yıllar sonra hikâyeye de gönül düşürmesi, şiire ihanet sayılır mı diye. Benzer bir soru, rakıyla şarap için de geçerlidir. Önceliği, hem de uzun yıllar boyunca rakıya vermişseniz, üç-beş yıldır şarabın tadına da bakmadan edemiyorsanız, bu rakıyla olan hukukunuza, dostluğunuza halel getirir mi?
Hadi şarabın da gönlünü alalım ve şöyle diyelim: Rakı dostlarla içilir, şarapsa yaydığı dostlukla.
Rakı kadar, onun evi olan meyhaneyi de severim, Refik ile Yakup'a giderim. Hem evime yakındır bu meyhaneler hem de gönlüme. Alışkanlıklarımı çok kolay terk edemediğim için de Yeni Rakı içerim, diğer rakıların tadına baktığım da olur, Tekirdağ, Efe, yaş üzüm rakısı. Şimdi başkaları da çıkıyor, özelleştirmeden yana olduğum tek husus da bu. Şarapsa kırmızı Angora'dır benim için. Rakının da şarabın da muhabbeti güzel, iyi, hoş da, memleketteki son gelişmeler pek hoş değil. 'Arkadaşıma dokunma' kampanyası gibi 'rakıma dokunma' kampanyası da yapmak gerekiyor galiba. Anadolu'da çeşitli kurnazlıklar ve oyunlarla kent içinde içki içecek yer bırakmadılar, şimdi mesire yerlerinde, parkların içindeki işletmelerde de içkiyi yasaklıyorlar. Zaten vergilerini artırarak ateş pahası haline getirdiler, herhalde 'ateş suyu'dur diyerek. Galiba İstanbul ve diğer büyük kentlerde de meyhaneleri şehir dışına çıkarmayı planlıyorlar. İçinde adım geçtiği için değil kesinlikle, ama biraz çakırkeyf olunduğunda hep beraber söylenen Nesimi'nin ünlü şiirindeki gibi, "Sofular haram demişler bu aşkın şarabını/ ben doldurur ben içerim günah benim kime ne?" diyesim geliyor. Ey hükümet edenler, belediye beyleri, size ne benim rakımdan, şarabımdan, meyhanemden? Benim yaşam tarzıma müdahale etmeniz de faşizm değil mi? 'Helal' fetvasını çıkardınız, galiba sıra 'haram' fetvasına geldi.
Size Edip Harabi'nin 'Ey Zahit' diye başlayan şiirini hatırlatmak isterim: "Ehline helaldir na-ehline haram/ biz içeriz bize yoktur vebali".
Bu akşam, bundan tam 5 yıl önce yitirdiğimiz iki gözüm Ahmet Kaya için iki kadeh rakı içeceğim, onun güzel anısına saygıyla.

Haydar Ergülen
Radikal
Kültür / Sanat
16 Kasım 2005

Filed Under: